Երբ ձմռան մի ցուրտ երեկո մայրը նրան բերեց ու թողեց ման կատանը, նա չլացեց, ուղղակի տխուր նայեց մոր հետևից ու կախեց գլուխը․․ դեպքից անցել են արդեն շատ տարիներ․․
Այդ օրվանից անցել է վեց տարի: Նիկիտան դարձավ 8 տարեկան: Նա ավելի ու ավելի էր սկսում հարցնել, թե որտեղ են նրա ծնողները: Դաստիարակները պատասխանում էին, որ նրա մայրը հեռացավ կարմիր մեծ ավտոբուսով և խոստացավ վերադառնալ իր սիրելի որդու մոտ: Տղան թույլ էր մեծանում, նա հաճախ հայտնվում էր հի վանդանոցում: Բայց նա իր տարեկիցներից տարբերվում էր նրանով, որ հինգ տարեկան հասակում նա ցույց տվեց երաժշտության հանդեպ իր տաղանդը:
Համենայն դեպս, Նիկիտան բազմակողմանի տղա էր. Նա սիրում էր նկարել, մանկական գրքեր կարդալ և շատ ընկերներ ուներ:Բայց ամենակարևոր հատկությունը, որը հետագայում մեծ ազդեցություն կունենա նրա կյանքի վրա, համառությունն էր: Բայց ամենակարևոր հատկությունը, որը հետագայում մեծ ազդեցություն կունենա նրա կյանքի վրա, համառությունն էր: Երբ երկրորդ դասարանում սկսեցին անգլերեն դասավանդել, Նիկիտան շատ հետաքրքրվեց իր ընտանիքով: Տղան պարզապես չէր հասկանում, թե ինչպես կարող է թողնել իր երեխային: Յուրաքանչյուր անգամ, թերթելով անգլերենի դասագիրքը և տեսնելով երջանիկ ընտանիքների նկարներ, իրեն պատկերացնում էր մայրիկի գրկում:
«Ինչպիսի՞ն է նա: գեր է, թե՞ նիհար: Քանի՞ տարեկան է նա, Նա ունի՞ նույն մուգ մազերը, ինչ իմը: Երանի նա իմանար կաղամբով կարկանդակներ պատրաստել, որոնք ես շատ եմ սիրում »: Հավատալով առասպելին ՝ տղան սկսեց իր բոլոր ընկերներին ասել, որ մայրը պատրաստվում է գալ իր : Այժմ նա քայլելիս անընդհատ նայում էր անցնող ավտոբուսներին և հույս ուներ, որ նրանցից մեկը կանգ կառնի մանկատան դռան մոտ և մայրը դուրս կգա ավտոբուսից: Բայց … նրա հույսը դանդաղ մարում էր: Ուսուցիչները հասկացան, որ ժամանակն է ինչ-որ բան անել, երբ Նիկիտան զբոսանքի ժամանակ փա խավ: Երեք ժամ անց տղային բերման ենթարկեց ոս տիկանը:
Նա ասաց, որ երեխան տանից մեկ կիլոմետր հեռավորության վրա էր և կանգնած էր կանգառում: Երբ տղային հարցրեցին, թե ինչ է անում այնտեղ, նա խոստովանեց, որ անցորդներից մեկն ասաց նրան, որ քաղաքում կա միայն մեկ մեծ կարմիր ավտոբուս, մյուսները դեղին են: Ուսուցիչները ստիպված էին կապվել տնօրենի հետ: Նա որոշեց, որ տղային ճշմարտությունն ասել: Նրան ասացին, որ իր մայրը շատ վատն է, քանի որ լքել է նրան: Տնօրենը խոստովանեց, որ շատ երկար ժամանակ ոչինչ չէր լսել տղայի մոր մասին, և նա դժվար թե վերադառնար: Նիկիտան ընդունեց նորությունը իր սովորական արտաքին անտարբերությամբ: Միայն աչքերում փայլեցին արցունքները, որոնք նա փորձում էր ամեն գնով թաքցնել:
Նիկիտան անհանգստության նշաններ ցույց չտվեց, և շուտով բոլորը որոշեցին, որ ամեն ինչ կարգին է: Բայց պարզվեց, որ ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ: Նիկիտան որոշեց, որ այս ամենը սուտ է, և ուսուցիչները պարզապես չէին ցանկանում նրան թույլ տալ տեսնել իր մորը: Տղան ընտրեց ճիշտ պահը, դուրս եկավ մանկատան տարածքից և հավաքելով իր ամբողջ ուժը ՝ նա վազեց դեպի կանգառ: Հինգ րոպե անց եկավ ավտոբուսը, և Նիկիտան բարձրացավ ավտոբուս: Մի կին մոտեցավ նրան և խնդրեց վճարել ուղեվարձի համար: Ի պատասխան ՝ Նիկիտան առաջարկեց իր երեք կիտրոնի համով կարամելներ:Կես ժամ անց հայտարարվեց վերջին կանգառը, և Նիկիտան դուրս եկավ ու շփոթված կանգնեց:
Նրան թվում էր, որ հենց որ տեսնի իր մորը: Շուրջ երեք ժամ նա քայլում էր, ուր աչքը կտրի՝ հույս ունենալով տեսնել մայրիկին: Ցրտից ձեռքերն ու ոտքերը սառել էին: Նա քաղցած էր, հանկարծ նկատեց հեռվից մոտեցող մեքենայի լույսերը. մայրիկ, մայրիկ, ես այստեղ եմ, ասաց նա և ու շագնաց եղավ:
Ջուլիան ար գելակեց մեքենան…Նիկիտան բացեց աչքերը, պառկած էր փափուկ տաքուկ անկողնում, տեսավ մա հճակալի մոտ կանգնած կնոջը. Մայրիկ, ես գիտեի, որ դու կգաս, ես հավատում էի: Ամիսներ անց Ջուլիան որ դեգրեց Նիկիտային: Այդ օրը նա վերադառնում էր հերթական հետազոտությունից, բժ իշկը նրան ասել էր, որ նրա մայ րանալու շանսերը զրո են: Բայց ճակատագիրն այլ բան էր պատրաստել նրա համար:
